Λέγεται ότι υπήρχε ένας δράκος στο νησί της Ρόδου τη δεκαετία του 1330, ο οποίος κρυβόταν στον τοπικό βάλτο και σκότωνε τα βοοειδή των ντόπιων αγροτών.

Κατοικούσε σε μια σπηλιά, σε ένα μονοπάτι του λόφου «Mal Paso» (κακό μονοπάτι), γνωστό σήμερα ως Monte Smith. Αυτό έδειχνε, ότι το να περάσει κάποιος από αυτό το μονοπάτι, ήταν μια κακή απόφαση.

Ο ίδιος ο Δράκος λέγεται ότι ήταν τεράστιος και πάνω από είκοσι μέτρα σε μήκος, με παχύ και αδιαπέραστο δέρμα, καθιστώντας σχεδόν αδύνατο για τους Ιππότες να του επιτεθούν με τα ξίφη τους ή οποιοδήποτε άλλο συμβατικό όπλο εκείνης της εποχής. Θα ήταν μάταιη προσπάθεια.

Ο φόβος απλώθηκε σε όλο το νησί… Παιδιά εξαφανίζονταν, βοοειδή σφάζονταν και όσοι είχαν προσπαθήσει να το σκοτώσουν, δεν επέστρεψαν ποτέ!

Τόσοι ιππότες είχαν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να σκοτώσουν το τέρας του Μαλ Πάσο…

Ο Μέγας Διδάσκαλος Hélion de Villeneuve (περίπου 1270 – 1346) ήταν υποχρεωμένος να απαγορεύσει στους Ιππότες να κάνουν περαιτέρω προσπάθειες να τον σκοτώσουν και η τιμωρία σε όποιον τον αγνοούσε ήταν η αποβολή από το Τάγμα. Παρά αυτή την απαγόρευση, ένας Ιππότης, ο Dieudonne de Gozon, κατέστρωσε ένα σχέδιο για να αντιμετωπίσει τον δράκο με τη βοήθεια δύο ειδικά εκπαιδευμένων κυνηγόσκυλων αίματος.

Είχε αποφασίσει να πάει ενάντια στις εντολές του Μεγάλου Μαγίστρου και ζήτησε να φύγει πίσω στη Γαλλία για να επισκεφτεί το Κάστρο του πατέρα του.

Εκεί, άρχισε να κατασκευάζει ένα μοντέλο του Δράκου, ώστε να το χρησιμοποιήσει για να εκπαιδεύσει τον εαυτό του και να οργανώσει την τελική του επίθεση, μαζί με τα σκυλιά και το αγαπημένο του άλογο.

Ήρθε η ώρα…

Ο Γενναίος Ιππότης μας, αφού εξοπλίστηκε με τις απαιτούμενες δεξιότητες και γνώσεις, ταξίδεψε πίσω στη Ρόδο.

Πήγε στην τοποθεσία όπου ζούσε ο Δράκος, αποφάσισε να ελευθερώσει το μονοπάτι του Μαλ Πάσο και να εκτελέσει το θηρίο. Ο Δράκος ήταν εξωπραγματικά τεράστιος, δυσκολεύοντας τον De Gozon να τον πλησιάσει. Κούνησε βίαια τη μεγάλη ουρά του, χτυπώντας τελικά τον De Gozon και ρίχνοντάς τον από το λευκό του άλογο. Τα σκυλιά προσπάθησαν να του επιτεθούν από τα πλάγια, καθώς ήταν αδύνατο να πλησιάσουν το θηρίο λόγω του μεγέθους του. Απέτυχαν…

Ο De Gozon ήξερε από την εκπαίδευσή του και τη μελέτη του Δράκου, ότι το στομάχι ήταν η αχίλλειος πτέρνα του. Το θηρίο τον πλησίασε έτοιμο να επιτεθεί, αλλά εκείνη τη στιγμή, το μακρύ κοφτερό ξίφος του Ντε Γκοζόν κάρφωσε το στομάχι του Δράκου…

Ο Δράκος έπεσε στο έδαφος νεκρός, παγιδεύοντας τον Ιππότη κάτω από το βαρύ σώμα του.

Χάρη σε αυτόν και τη γενναιότητά του, οι Ρόδιοι ήταν και πάλι ασφαλείς.

Ωστόσο, ο Μεγάλος Διδάσκαλος Hélion de Villeneuve ήταν εξαιρετικά θυμωμένος. Απαίτησε την τιμωρία του Ιππότη, επειδή παραβίασε τις αυστηρές εντολές του να μην πλησιάσει τον Δράκο. Ωστόσο, οι Ρόδιοι υπερασπίστηκαν τον Ιππότη και οι κατηγορίες αποσύρθηκαν.

Η προσφορά του στην ασφάλεια των πολιτών ανταμείφθηκε και ο Dieudonne εξελίχθηκε από έναν θρύλο της ιστορίας σε Μέγα Διδάσκαλο του Τάγματος μεταξύ 1346 – 1353.

Παρόλα αυτά, για να αρθεί κάθε σκεπτικισμός που θα μπορούσε να προκύψει, το κρανίο του δράκου μπορούσε να το δει κανείς μέχρι το 1837, καρφωμένο σε ένα στύλο πάνω από την πύλη d‘Amboise στο Μεσαιωνικό Κάστρο….

Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, πολλοί άνθρωποι μπόρεσαν να δουν το κεφάλι του Δράκου, λέγοντας ότι ήταν το κεφάλι ενός κροκόδειλου.

Ο De Gozon, μετά το θάνατο του Helion De Villeneuve, εξελέγη ο 27ος Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος των Ιπποτών, θέση την οποία διατήρησε μέχρι το θάνατό του το 1353.